ေတာင္ကုတ္မွာ ကားေမွာက္လို႔တဲ့ ခရီးသည္ ၁၄ဦး ေသဆံုးျပီး အမ်ားအျပား ဒါဏ္ရာရရွိသြားတယ္တဲ့။
မိသားစုမ်ားနဲ႔ထပ္တူ ၀မ္းနည္းမိပါတယ္။ အႏၱရယ္ရွိမွန္းသိသိၾကီးနဲ႔ကို
ခရီးသည္ေတြဟာ တျခားေရြးခ်ယ္စရာမရွိ ဒီေတာ၊ ဒီေတာင္၊ ဒီကားေတြနဲ႔ ဒီလမ္းမ၊
ဒီယာဥ္ေမာင္းေတြနဲ႔ပဲ ေန႔ညမဟူ သြားလာေနၾကရပါတယ္။ ဒီသတင္းဖတ္ရတဲ့
အသိမိတ္ေဆြတေယာက္က ရခိုင္ျပည္နယ္ကို တခါမွမေရာက္ဖူးေၾကာင္းနဲ႔ ေဒသရဲ႕
လက္ရွိလမ္းပန္းဆက္သြယ္ေရး အေျခအေနေတြကို ေမးလာ တဲ့အတြက္ ကိုယ္
သိသေလာက္ေျပာျပျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ တလက္စတည္း မေရာက္ဖူး မၾကံဳဖူးတဲ့သူေတြ
သိရွိနိုင္ေစရန္အတြက္ ဒီစာကိုေရးလိုက္ရပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္ ဒီစာကို ေရးရတာဟာ မည္သည့္စီးပြြါးေရးလုပ္ငန္းကိုမွ
တိုက္ခိုက္ရန္ ရည္ရြယ္ေရးသားျခင္း မဟုတ္ပါ။ ေန႔စဥ္နဲ႔အမွ်ခက္ခဲစြာ
ျဖတ္ေက်ာ္ေနၾကရတဲ့ ခရီးသြားျပည္သူမ်ားရဲ့ အေျခအေနနဲ႔ ရခိုင္ျပည္နယ္ရဲ့
လမ္းပန္းဆက္သြယ္ေရး ဆိုး၀ါးခက္ခဲပံု တစိတ္တေဒသကို မၾကံဳဖူး
မလာေရာက္ဖူးသူမ်ား သိရွိေစရန္ ေဒသခံ လူငယ္တေယာက္အေနနဲ႔
ေရးသားျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ စနစ္တက် သုေတသနျပဳေရးသားျခင္းမဟုတ္တဲ့အတြက္ အခ်က္အလက္အေၾကာင္းအရာအမွားအယြင္းရွိပါက ခြင့္လႊတ္ေစလိုပါတယ္။ လိုအပ္ပါက ေ၀ဖန္အၾကံျပဳနိုင္ပါတယ္။ ရခိုင္ျပည္နယ္မွာ အျခားတိုင္းနဲ႔ျပည္နယ္ေတြနဲ႔ဆက္သြယ္ဖို႔
အဓိက ကုန္းလမ္း၀င္ေပါက္ ၂ ခုရွိပါတယ္။ ပထမတခုက (ေတာင္ကုတ္-ရန္ကုန္)
လမ္းျဖစ္ျပီး ေနာက္တခုမွာ လြန္ခဲ့တဲ့ ဆယ္စုႏွစ္တခုေက်ာ္က ဖြင့္လွစ္ခဲ့ျပီး
ရန္ကုန္နဲ႔ ရခိုင္ျပည္ေျမာက္ပိုင္း ကိုဆက္သြယ္ထားတဲ့ (ရန္ကုန္-စစ္ေတြ) လမ္း
တို႔ျဖစ္ပါတယ္။ ေတာင္ကုတ္-ရန္ကုန္လမ္းဟာ
ေရွးနွစ္ေပါင္းမ်ားစြာကပင္ ရခိုင္ျပည္နွင့္ ျမန္မာျပည္မတို႔၏ ကုန္စည္
ကူးသန္းေရာင္းဝယ္ေရး၌ အလြန္အေရးပါခဲ့ပါတယ္။ သကၠရာဇ္ (၁၇၈၄)
ခုႏွစ္ဘိုးေတာ္ဘုရားလက္ထက္ ရခိုင္ျပည္ ကို ခ်ီတက္တိုက္ခိုက္ခဲ့စဥ္က
ေတာင္ကုတ္ ရိုးမလမ္းၾကီးကိုပင္ အသံုးျပဳခဲ့ၾကေၾကာင္း သိရပါတယ္။ ထို႔ျပင္
ဒုတိယကမၻာစစ္ၾကီးအတြင္း၌လည္း ေတာင္ကုတ္ရိုးမလမ္းကို မဟာမိတ္တပ္မ်ားက
တစ္လွည့္၊ ဂ်ပန္စစ္တပ္မ်ားကတစ္ လွည့္ မိမိတို႔သိမ္းပိုက္ထားစဥ္အတြင္း
ျပင္ဆင္၍ စစ္ေၾကာင္း ခရီးလမ္းအျဖစ္ အသံုးျပဳခဲ့ေၾကာင္း
သမိုင္းမွတ္တမ္းေတြအရ သိရွိရပါတယ္။ ၁၉၅၄ ခုနွစ္မွစ၍
ပံုမွန္လမ္းမၾကီးတစ္ခုျဖစ္ေအာင္ အစိုးရက ျပန္လည္ျပင္ဆင္အသံုးျပဳခဲ့ေၾကာင္းသိရပါတယ္။
သို႔ရာတြင္ အစိုးရအဆက္ဆက္က လံုေလာက္တဲ့ ျပဳျပင္ထိမ္းသိမ္းမႈ မရွိတာေၾကာင့္
လက္ရွိကာလ လမ္းအေျခအေနမွာ လြန္စြာဆိုးရြားေနျပီး ခရီးလမ္းၾကန္႔ၾကာသလို
ယာဥ္မေတာ္တဆမႈမ်ားလည္း မၾကာခဏျဖစ္ပြါးေလ့ရွိပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္ငယ္ငယ္က ရန္ကုန္-စစ္ေတြ ကားလမ္းမရွိခင္ ထိုလမ္းမွ
ခရီးသြားဖူးပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက ရခိုင္ျပည္နယ္ေျမာက္ပိုင္းက
ျမိဳ႕ေတြကလူေတြဟာ ရန္ကုန္သြားမယ္ဆိုရင္ စစ္ေတြကိုအရင္သြား ထိုမွတဆင့္
ေလယာဥ္စီးျပီးသြားရင္သြား ဒါမွမဟုတ္ရင္ ေတာင္ကုတ္ကိုေ ရလမ္းခရီးအ တိုင္း
ေမာ္ေတာ္ေတြ သေဘၤာေတြနဲ႔သြား အဲဒီကတဆင့္ ကားနဲ႔ရန္ကုန္သြားရပါတယ္။
နိုင္ငံေရး၊ စီးပြါးေရး အေျခအေနမ်ားေ ၾကာင့္ ခၽြတ္ျခံဳက်ေနတဲ့
ျပည္သူအမ်ားစုက ကုန္က်စရိတ္ၾကီးျမင့္လွ တဲ့ ေလေၾကာင္း မွတဆင့္
မသြားနိုင္ၾကပါဘူး။ တတ္နိုင္သူေတြေတာင္ စစ္ေတြကို အရင္သြားရမဲ့အခ်ိန္
ထိုမွတဖန္ ေလယာဥ္ပ်ံလက္မွတ္ေစာင့္ရမယ့္အခ်ိန္ေတြနဲ႔ သိပ္မထူးလို႔ ေတာင္ကု တ္လမ္း မွသြား ၾကတာမ်ားပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ မင္းျပားျမိဳ႕နယ္ဘက္က ဆိုရင္ ေမာ္ေ တာ္ေတြ နဲ႔ ေျမ ပံုျမိဳ႕၊
ေက်ာက္ျဖဳျမိဳ႕တို႔ကိုျဖတ္ျပီး ေတာင္ကုတ္ေရာက္ေအာင္ လိႈင္းေလၾကမ္းတမ္းတဲ့
ပင္လယ္၀ေတြ ကို ျဖတ္ေက်ာ္ရပါတယ္။ မိုးရာသီမွာဆိုရင္ ေျမပံုနဲ႔ ေက်ာက္ျဖဳၾကား
မွာရွိတဲ့ (ေနာင္ေတာ္ၾကီး ေနာင္ေတာ္ေခ်) ပင္လယ္၀မွာ
လိႈင္းေလအလြန္ၾကမ္းတမ္းျပီး ေမာ္ေတာ္ေတြ မၾကာခဏတိမ္းေမွာက္
နစ္ျမဳပ္ေလ့ရွိပါတယ္။ လြန္ခဲ့တဲ့လ အနည္းငယ္ကေတာင္ အဲဒီေနရာမွာ သေဘၤာ တ စီး
ေက်ာက္ေဆာင္နဲ႔ တိုက္မိတဲ့သတင္းကို ဂ်ာနယ္ေတြမွာ ဖတ္မိ ၾကားမိၾကမွာပါ။
ဒုတိယလမ္းကေတာ့ လက္ရွိ ရခိုင္ျပည္ေျမာက္ပိုင္းက လူေတြ အဓိက
အားကိုးအားထားျပဳသြားလာေနရတဲ့ (ရန္ကုန္-စစ္ေတြ) လမ္းျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလမ္းဟာ
(၅၃၄.၃)မိုင္ ရွည္လ်ားျပီး ယခင္ရွိတဲ့ အမ္းေတာင္ၾကားလမ္းကို အေျခတည္ကာ
စစ္ေတြအထိေရာက္ေအာင္ ထပ္မံတိုးခ်ဲ႕ေဖါက္လုပ္ခဲ့ျခင္းျဖစ္ပါတယ္။
စစ္ေတြမွစတင္ကာ ပုဏၰားကၽြန္း၊ ေက်ာက္ေတာ္၊ ေျမာက္ဦး၊ မင္းျပား
စသည့္ျမိဳ႕ေတြကို ျဖတ္ေက်ာ္လာျပီး အမ္းျမိဳ႕မွစတင္ကာ ရခိုင္ရိုးမကို
အမ္းေတာင္ၾကားလမ္းမွ ျဖတ္ေက်ာ္ေဖါက္လုပ္ထားတာျဖစ္ပါတယ္။ အမ္းေတာင္ၾကားလမ္းဟာ ဟိုးယခင္ကပင္ ျပည္မနွင့္ဆက္သြယ္ရေသာ နာမည္ေက်ာ္တံခါးေပါက္တခုျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။
ထိုေတာင္ၾကားလမ္းကို ယခင္က အမ္းျမိဳ႕မွ ရိုးမကိုေက်ာ္ျပီး မင္းဘူးျမိဳ႕ကို
ေမာ္ေတာ္ကားလမ္းေဖာက္လုပ္ခဲ့ရာ ၁၉၆၄ ခုနွစ္
အတြင္းျပီးစီးခဲ့တယ္လို႔သိရပါတယ္။ ထိုကားလမ္းကို အမ္းျမိဳ႕နယ္ဘက္မွ ၃၄ မိုင္ ေဖာက္ လုပ္ခဲ့၍ မင္းဘူးဘက္မွ ၅၂ မိုင္ ေဖာက္လုပ္ခဲ့ေၾကာင္းသိရွိရပါတယ္။
လမ္းကေတာ့ၾကမ္းသလားမေမးနဲ႔ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ ကားေမာင္းျပီးသြားဖူးသလို
လက္ရွိေျပးဆြဲေနတဲ့ အေ၀းေျပးကားေတြကို အၾကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာစီးဖူးပါတယ္။
လမ္းကၾကမ္းေတာ့ ဤခရီးနီးေပမဲ့ နီးလွ်က္နဲ႔ေ၀းေနရတယ္။ ရန္ကုန္က မနက္ ၈ နာရီ
ထြက္ခြါလာတဲ့ အေ၀းေျပးကားေတြဟာ ထမင္းရပ္စားရံုမွအပ တေနကုန္မရပ္မနား
ေမာင္းရင္ မိုးခ်ဳပ္ညနက္မွာ ရိုးမေတာင္ေျခကိုေရာက္ပါတယ္။ ဒီလမ္းအပိုင္းဟာ
ျပည္မထဲမွာရွိတဲ့အတြက္ လမ္းေကာင္းပါတယ္။ သို႔ေပမဲ့ ရခိုင္ဘက္ကို ေမာင္းတဲ့
ယာဥ္ေမာင္းေတြဟာ တျခားယာဥ္လိုင္းေတြလို အိေလးဆြဲေနလို႔မရပါဘူး။
ရခိုင္ဘက္ကိုေရာက္ရင္ လမ္းၾကမ္းျပီး အခ်ိန္ၾကန္႔ၾကာမွာမို႔လို႔ ဒီဖက္မွာ
ျမန္နိုင္သမွ်ျမန္ေအာင္ ေမာင္းၾကရပါတယ္။ အဲဒီမွတဖန္ ညလံုးေပါက္
ရိုးမေတာင္ၾကီးကို ေက်ာ္ရင္ မနက္အာရံုေလာက္မွာ အမ္းကိုေရာက္ပါတယ္။ အမ္းကေန
မင္းျပား၊ ေျမာက္ဦးကို ေန႔လည္ပိုင္းျဖတ္ေက်ာ္ျပီး ညေနက်မွ
စစ္ေတြေရာက္မွာျဖစ္ပါတယ္။ ေျပာစရာက အမ္းေတာင္ၾကားလမ္းကေနစပါျပီ။ ရန္ကုန္ကေန ေတာက္ေလွ်ာက္ေကာင္းလာခဲ့တဲ့လမ္းဟာ
ရခိုင္ျပည္နယ္ ထဲကို၀င္လာတာနဲ႔ ေတာက္ေလွ်ာက္ဆိုးပါေတာ့တယ္။
ခ်ဲ႕ကားမေျပာရပါဘူး သြားဖူးတဲ့သူေတြ သိပါလိမ့္မယ္။ လမ္းၾကမ္းသလို
မတ္ေစာက္တဲ့အတြက္ ကားသမားေတြ အလြန္သတိထားေမာင္းႏွင္ရပါတယ္။ ဂီယာၾကီးနဲ႔
ေတာက္ေလွ်ာက္ေမာင္းေနရတဲ့အတြက္ ခရီးမတြင္လွပါ။ ရခိုင္ဘက္ေမာင္တဲ့ကားေတြမွာ
မ်ားေသာအားျဖင့္ ယာဥ္ေမာင္း ၂ေယာက္ပါျပီး ဒီေနရာေတြကို
ေခါင္းေဆာင္ယာဥ္ေမာင္းကသာ ေမာင္းေလ့ရွိျပီး အရံယာဥ္ေမာင္းက
အမ္းျမိဳ႕နယ္ေက်ာ္မွ ေမာင္းေလ့ရွိပါတယ္။ ရံဖန္ရံခါလမ္းျပင္ေနတဲ့အဖြဲ႕ေတြ ေတြ႕ရေပမဲ့ တခါမွျပင္ျပီးတယ္လို႔မရွိပါဘူး။
လူအျပည့္ကုန္အျပည့္ တင္ေဆာင္ထားတဲ့ ကားအေလးခ်ိန္၊ အေျခခံ စံႏႈန္းမညီတဲ့
လမ္းတည္ေဆာက္ပံုမတ္ေစာက္မႈ၊ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ
အသံုးျပဳလာတဲ့ယာဥ္ရဲ့ၾကံ့ခိုင္မႈ၊
မိုးမ်ားေဒသျဖစ္တဲ့အတြက္ ေအာက္ခံေျမမာေက်ာမႈမရွိ စတာစတာ ေတြဟာ
ရင္ေမာစရာေတြပါ။ ဂငယ္ေကြ႕ေတြ အေကြ႕ၾကမ္းတယ္။ ခ်ိဳးတဲ့ ဒီကရီ အရမ္းက်ဥ္းေတာ့
ကားဦးမက်ိဳးဘူး။ တဘက္မွာ ေတာင္နံရံ တဘက္မွာ အသူရာေခ်ာက္ၾကီးေတြ။
တခုခုျဖစ္ျပီေဟ့ဆိုရင္ ယာဥ္ေမာင္းကိုပဲ အလြယ္တကူ တရားခံလုပ္ၾကပါတယ္။
မရွိလို႔ကားေမာင္းစားတဲ့ ယာဥ္ေမာင္းေတြဟာ ကိုယ္နဲ႔ ကိုယ့္မိသားစု
ဒုကၡေရာက္မဲ့အေရးကို မည္သူမွ အလြယ္တကူအျဖစ္ခံၾကမည္မဟုတ္ပါ။ အမ်ားစုက
ကၽြမ္းက်င္တဲ့ အေတြ႕ၾကံဳရင့္ သက္ၾကီးပိုင္း ကားသမားေတြပါ။
ကၽြန္ေတာ္ၾကံဳဖူးသေလာက္ အရက္မေသာက္ၾကပါ။ လမ္းခရီးမွာ စည္းကမ္းရွိၾကပါတယ္။
အဆင္းကားက တက္လာတဲ့ကားကို ဦးစားေပးပါတယ္။ ယာဥ္လိုင္းမတူရင္ေတာင္
ပ်က္ေနတဲ့ကားေတြ႕ရင္ အခ်င္းခ်င္းကူညီၾကပါတယ္။ ေတာင္ေက်ာ္ေနတဲ့ အခ်ိန္ေတြမွာ
အင္ဂ်င္အေျခေနမေကာင္းရင္ ေကာင္းတဲ့ကားက အေနာက္ကေစာင့္လိုက္ေပးၾကပါတယ္။
တခါၾကံဳဖူးတယ္ ဂဏန္းအျပည့္တင္လာတဲ့ ကုန္ကားတစီး ေတာင္ေပၚမတက္နိုင္ေတာ့လို႔
လူစီး အိပ္စပရစ္ကား သံုးစီးက ၾကိဳးခ်ိတ္ျပီး ေနာက္ျပန္ဆြဲေပးၾကတယ္။
လမ္းၾကမ္းျပီး ဆက္သြယ္ရခက္ခဲေတာ့ တတ္နိုင္ရင္ကူညီၾကတာမ်ားပါတယ္။ လမ္းေတြဟာ ရခိုင္ဘက္ျခမ္းမွာအလြန္ဆိုးပါတယ္။ တခ်ိဳ႕ေနရာေတြဟာ လမ္းေၾကာင္းေတာင္မရွိေလာက္ေတာ့ေအာင္ဆိုးေနပါတယ္။
လမ္းေၾကာင္းတေလွ်ာက္ တံထားမ်ားစြာျဖတ္ေက်ာ္ျပီး တံတားပ်က္ေနလို႔
တံတားေအာက္ ေခ်ာင္းထဲက ျဖတ္ကူးရတာကမ်ားပါတယ္။ တခ်ိဳ႕ တံထားေတြဆိုလည္း
ေဆြးေျမ့ယိုင္နဲ႔ေနျပီး ျပိဳက်မွာစိုးလို႔ ခရီးသည္ေတြကို
လမ္းဆင္းေလွ်ာက္ျဖတ္ေက်ာ္ခိုင္းျပီး ယာဥ္ေမာင္းတဦးတည္းသာ သတိၾကီးစြာေမာင္းႏွင္ျဖတ္ေက်ာ္ရပါတယ္။ တခ်ိဳ႕ေနရာေတြမွာ ပုံမွန္လမ္းေၾကာင္းအတိုင္းေမာင္းရင္
ဗြက္နစ္ျပီး ကားေအာက္ပိုင္း ၀င္ရိုးေတြနဲ႔ ေျမၾကီးေဆာင့္မွာစိုးလို႔
လမ္းအလယ္သားနဲ႔ လမ္းႏုတ္ခမ္းသားေတြကို ခြေမာင္းရတဲ့အတြက္ ေခ်ာ္က်မဲ့
အႏၱရယ္ရွိသလို အာရံုစိုက္ေမာင္းရတဲ့အတြက္ ယာဥ္ေမာင္းေတြ ပိုပင္ပန္းပါတယ္။
တလမ္းလံုး ေခ်ာင္းထဲဆင္းလိုက္ ဗြက္ေတာတိုးလိုက္နဲ႔ ခရီးသည္ေတြ
အိမ္ျပန္ေရာက္ရင္ လူရုပ္ေတာင္မေပါက္ေတာ့ပါ။ လိုအပ္ရင္ ကားတြန္း၊
ကားဆြဲေပးရျပီး တခါတေလ ေပါက္ျပားကိုယ္စီနဲ႔ လမ္းပါျပင္ေပးရပါတယ္။
ဂိုက္နဲ႔ဆိုက္နဲ႔ ၀တ္စားလာျပီး လက္ပိုက္ၾကည့္ေနလို႔မရ၊
ရခိုင္ကားေပၚတက္စီးလာရင္ ဆရာ၀န္ကအစ ဗိုလ္မွဴးအထိ တသားတည္းပဲ၊ လိုအပ္ရင္
စပါယ္ယာလုပ္ ကားတြန္းဖို႔သာျပင္ထားေပေတာ့။ ရခိုင္ျပည္နယ္မွာ အဖိုးမျဖတ္နိုင္တဲ့ ေရွးေဟာင္း ယာဥ္ေက်းမႈအေမြႏွစ္ေတြတည္ရွိေနတဲ့
ေျမာက္ဦးျမိဳ႕၊ ယူနက္စကိုက အသိမွတ္ျပဳထားျပီး
ကမၻာ့ေရွးအက်ဆံုးျမိဳ႕ေတြထဲမွာ ပါ၀င္တဲ့ ဓည၀တီျမိဳ႕ေဟာင္း
စတာေတြတည္ရွိေနတဲ့အတြက္ ကမၻာအရပ္ရပ္မွ ခရီးသြားေတြ
တေန႔တျခားလာေရာက္လွ်က္ရွိပါတယ္။ မီးခိုးမထြက္တဲ့စက္ရံုလို႔ တင္စားေခၚေ၀ၚၾကရတဲ့ ခရီးသြားလုပ္ငန္းေတြဟာ တိုင္းျပည္၀င္ေငြကို ႏွစ္စဥ္ရွာေဖြေပးလွ်က္ရွိပါတယ္။ သို႔ရာတြင္ လမ္းပန္းဆက္သြယ္ေရးခက္ခဲတဲ့အတြက္ ႏြံနစ္ေနတဲ့ ရတနာလို လြန္စြာမွ ႏွေျမာစရာေကာင္းပါတယ္။ နိုင္ငံ့၀င္ေငြေလွ်ာ့ပါးသလို ေဒသခံ စီးပြါးေရးလုပ္ငန္းရွင္ေတြဟာလည္း ရုန္းကန္ေနၾကရပါတယ္။ လမ္းပန္းဆက္သြယ္ေရးခက္ခဲလို႔ ကုန္စည္စီးဆင္းမႈအားနည္းသလို ကုန္ေစ်းႏုန္းအဆမတန္ၾကီးျမင့္ပါတယ္။ ရခိုင္ျပည္နယ္ကို ျမန္မာနိုင္ငံ၏ ဒုတိယ အဆင္းရဲဆံုးျပည္နယ္ျဖစ္ေစခဲ့တဲ့ အခ်က္ေတြထဲမွာ လမ္းပန္းဆက္သြယ္ေရးဟာ အဓိကေနရာကပါေနပါတယ္။ နစ္ေပါင္းမ်ားစြာ အစိုးရအဆက္ဆက္ ဖိႏွိပ္ခ်ိဳးႏွိမ္မႈေတြခံခဲ့ရလို႔
ေရေျမ၊ သယံဇာတၾကြယ္၀ေပမဲ့ နလံမထူနိုင္ခဲ့ပါဘူး။ ထြက္လိုက္တဲ့ ဆန္စပါး၊
ေပါလိုက္တဲ့သားငါး ျပည္သူေတြကေတာ့ ငတ္ေနတယ္။ ဆန္စပါးထြက္လြန္းလို႔
ဆန္အိုးလို႔ေခၚယူရတဲ့ စစ္ေတြေဒသမွာ စားစရာဆန္မရွိလို႔ ဆန္ျပႆနာ
အေရးအခင္းျဖစ္ဖူးတယ္။ ယံုနုိုင္စရာပင္မရွိ။ အဲဒီတုန္းက စစ္တပ္က
ပစ္ခတ္ႏွိမ္ႏွင္းခဲ့လို႔ ေသလိုက္ၾကတဲ့ျပည္သူေတြ။ ေဟာအခုလည္းထြက္လိုက္တဲ့
ဂတ္စ္ ထရီလီယံနဲ႔ခ်ီ။ ပိုက္လိုင္းဖင္ခုထိုင္ျပီး ငတ္ေနၾကတယ္။
လွ်ပ္စစ္မီးအၾကြင္းအက်န္ေလးေပးဖို႔ကို သူေတာင္းစားလိုေတာင္းေနၾကရတယ္။ အခ်ဳပ္အားျဖင့္ဆိုရရင္ လက္ရွိျမန္မာနိုင္ငံဟာ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေရးေျခလွမ္းေတြ လွမ္းေနျပီလို႔ လူအမ်ား လက္ခံစျပဳေနပါျပီ။ ဒီအေျခေနေကာင္းေတြကို ဆက္လက္ထိမ္းသိမ္းျပီး နိုင္ငံေရးျပဳျပင္ေျပာင္းလဲမႈေတြနဲ႔အတူ
တိုင္းရင္းသားေဒသေတြရဲ့ ဖြံ႕ျဖိဳးမႈေတြကိုလည္း နိုင္ငံနဲ႔အ၀ွမ္း
တေျပးညီလာေအာင္ ပိုမိုအားစိုက္ထုတ္ ေဆာင္ရြက္သင့္ပါတယ္။
အမ်ိဳးသားျပန္လည္သင့္ျမတ္ေရးကို ကို ပါးစပ္နဲ႔တင္မဟုတ္ လက္ေတြ႕အေကာင္ထည္ေဖၚဖို႔လိုပါတယ္။
လက္ရွိအစိုးရကိုလည္း တိုင္းရင္းသားေတြ လိုလားေတာင့္တေနတဲ့ စစ္မွန္တဲ့
ဖယ္ဒရယ္ျပည္ေထာင္စုၾကီး ျဖစ္ေပၚလာေအာင္ တျဖည္းျဖည္း ၾကိဳးစားယင္း
နာဖ်ားေနတဲ့ ရခိုင္ျပည္နယ္က လမ္းမၾကီးေတြကိုလည္း ဂရုစိုက္ ေဆးကုေပးၾကပါလို႔
ေတာင္းဆိုလိုက္ပါတယ္။
